بیماری های پریودنتال و بیماری های خودایمنی

آیا بیماری های پریودنتال و خودایمنی به هم ربطی دارند؟

بیماری پریودنتال یا لثه با شرایط عفونی و التهابی همراه است که مستقیما روی دندان هایی که ساختار دندان را حمایت می کنند، تاثیر دارد.

طوری که در اخر منجر به از دست دادن دندان می شوند.

چندین پژوهش در این باره صورت گرفته که واکنش بیماری های خوایمنی را در بیماری های لثه مورد بررسی قرار داده اند.

شواهد پاتولوژی سیسم ایمنی در بیماری لثه گزارش شده است.

باکتری در پلاک دندان به شکل آنتی بادی ها دیده می شود.

گزارش شده که سلول های T، سلول های کشنده طبیعی، پروتئین های شوک حرارتی، ANCA، آنتی بادی ها و عوامل ژنتیکی نقش ممی در واکنش های خودایمنی در بیماری های پریودنتال و نیز مکانیسم های اساسی در رابطه با این واکنش ها دارند.

این بررسی تلاشیست برای انعکاس نور بر اتیوپاتوژنز بیماری های پریودنتال که جنبه خودایمنی اتیوپاتوژنز را در شروع و پیشرفت بیماری برجسته می کند.

با این حال، آزمایشات بالینی دیگر نیازمند توقیت نقش خودایمنی به عنوان یک علت برای بیماری لثه می باشند.

بیماری لثه ویژگی هایی از جمله عفونت و التهاب را در پیش دارند که باکتری های Gram-negative  آناروبیک اساسا شامل ان می شوند.

و به طورمستقیم روی دندان ها تاثیر می گذارند، روی ساختار حمایت کننده دندان ها.

بیماری لثه روی یکی دوتا بافت لثه اثر دارد، استخوان آلوئولار، لیگامنت های لثه، سمنتیوم، و جینجیوا.

پاتوژنز این بیماری شامل واکنش های ایمیونولوجیکال است که منجر به اسیب بافت و تحلیل استخوان می شود.

علل ممکن بروز بیماری های خود ایمنی چیست؟

پیشرفت ارائه و نمایش خودآنتی زن ها در طی ابراز افزایشی مولکول ها به همراه ارائه انتی ژن ها، که آنتی ژن IgA  می گویند.

تغییر عملکرد سلولی T helper یا T suppressor .

فعالسازی پلی کلونال سلول هایی که به دلایل نامشخصی توانایی تولید آنتی بادی ها را دارند.

شناسه های ایدیوتایپ آنتی ژن ها.

واکنش متقاطع باکتریایی و یا ویروسی با خود آنتی ژن ها که منجر به تولید آنتی بادی و واکنش های متقاطع می شوند.

عوامل مستعد ژنتیکی.